آرامش بهاری

"سلام بر جواد الائمه"

چه اضطرابی دامن زمین را فرا می گیرد، آن گاه که دلش مزار امامی می شود.

گویی در آن هنگام، دست و پایش می لرزد!

زمین از اینکه باید گوهری را در میان بگیرد، بسیار ناخشنود است.

اکنون زمین چه شرمسار است که تنها بیست و پنج بهار، او را مهمان خوانش دیده بود؛

او که جواد بود و جود، قطره ای از پیشانی بلندش؛ تقی بود و پرهیزکاری، سطری از صحیفه وجودش.

او که در همان خردسالی امام شد و در نوجوانی، رهگشای گره های فکری.

که بی درنگ، دشوارترین پرسش را پاسخ می گفت.

و خبر از اتصال خویش به دریای علم الهی می داد.